Chirurgia małoinwazyjna
Laparoskopowe usunięcie pęcherzyka żółciowego (woreczka żółciowego) - cholecystektomia
Najczęstszą przyczyną usunięcia pęcherzyka żółciowego jest niedrożność dróg żółciowych, która jest wynikiem powstałych kamieni we wnętrzu pęcherzyka.
Operacja usunięcia pęcherzyka żółciowego (cholecystektomia) jest najskuteczniejszą metodą leczenia kamicy żółciowej. W większości przypadków zabieg ten może zostać wykonany metodą laparoskopową, która znacznie skraca czas rekonwalescencji i jest mniej inwazyjna niż metoda klasyczna.
Pęcherzyk żółciowy jest jednym z elementów dróg żółciowych. Kształtem przypomina gruszkę, a umiejscowiony jest tuż pod wątrobą. Poprzez przewód pęcherzykowy łączy się z przewodem wątrobowym i uchodzi do dwunastnicy.
Głównym zadaniem tego narządu jest magazynowanie żółci, którą produkuje wątroba. Żółć uwalniana jest do dwunastnicy podczas posiłku, co umożliwia prawidłowy proces trawienia tłuszczy.
Najczęstszym schorzeniem dróg żółciowych i pęcherzyka jest kamica. Częściej diagnozuje się ją u kobiet niż u mężczyzn. Kamica powstaje poprzez krystalizację żółci, znajdującej się w pęcherzyku. W fizjologicznych warunkach żółć jest substancją płynną. Kiedy jednak z różnych przyczyn ulega krystalizacji- sole kwasu żółciowego skupiają się w okolicy fragmentów tkanki przewodu żółciowego
i tworzą zbrylenia zwane kamieniami. Zwykle lekarz w pierwszej kolejności podejmuje decyzję o leczeniu farmakologicznym.
Główne objawy kamicy pęcherzyka żółciowego to:
- -bóle brzucha po spożyciu pokarmów bogatych w tłuszcz,
- wzdęcia,
- wymioty,
- ból promieniujący do prawej łopatki.
U 10-20% pacjentów cierpiących na kamicę żółciową rozwija się zapalenie pęcherzyka żółciowego. Zalegające wewnątrz narządu kamienie drażnią ściany pęcherzyka i wywołują stan zapalny. Utrudnia to przepływ krwi przez naczynia, w konsekwencji czego pacjent odczuwa silny ból, często promieniujący do kręgosłupa lub łopatki. Mogą także wystąpić dreszcze, wymioty oraz wysoka gorączka. Leczenie zapalenia pęcherzyka żółciowego wymaga hospitalizacji, a w przypadku około 25% pacjentów niezbędne jest leczenie chirurgiczne, czyli cholecystektomia.
Zabieg można przeprowadzić metodą klasyczną lub metoda laparoskopową, którą jest o wiele mniej inwazyjna i zdecydowanie bezpieczniejsza dla pacjenta. Z tego powodu lekarze najczęściej decydują o wykonaniu zabiegu właśnie tą metodą.
Laparoskopowe usunięcie pęcherzyka żółciowego wykonuje się poprzez zrobienie kilku niewielkich nacięć powłok brzusznych w okolicy pępka, przez które lekarz wprowadza laparoskop
do jamy brzusznej. Dzięki miniaturowej kamerce znajdującej się na końcu laparoskopu, chirurg może
z dużą precyzją wykonać wszystkie procedury zabiegowe. Poprzez nacięcia wprowadzane są także narzędzia, którymi lekarz zamyka tętnicę i przewód pęcherzykowy, odpreparowuje pęcherzyk
od wątroby i ostatecznie usuwa narząd poprzez poszerzone nacięcie w okolicy pępka. Po zabiegu zakładane są 1-2 szwy, a następnie nakładany jest opatrunek. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym.
Pacjenci po zabiegu laparoskopowym szybko dochodzą do siebie, natomiast zalecane jest aby przez okres 2-3 miesięcy nie dźwigali ciężarów i nie podejmowali dużej aktywności fizycznej. Mogłoby to prowadzić do powikłań pooperacyjnych, m. in. do powstania przepukliny pępkowej
w miejscu cięcia.
Istotne natomiast jest to, że pacjenci powinni zmienić nawyki żywieniowe. Po operacji usunięcia pęcherzyka żółciowego należy stosować dietę lekkostrawną, ubogą w tłuszcz zwierzęcy.
Chirurgiczne leczenie zatoki włosowej / usunięcie torbieli włosowatej
Torbiel włosowa, inaczej nazywana zatoką włosową, torbielą nadguziczną czy torbielą pilonidalną jest przewlekłym stanem zapalnym zlokalizowanym w obrębie szpary międzypośladkowej. Dla pacjentów zwykle jest dolegliwością wstydliwą, co niejednokrotnie opóźnia decyzję o udaniu się do specjalisty. Jednak należy pamiętać, że przewlekły stan zapalny, może przejść w stan ostry, który objawia się powstaniem ropnia oraz bólem i dyskomfortem.
Torbie włosowa jest chorobą nabytą, przewlekłym procesem zapalnym występującym w okolicy krzyżowo-guzicznej- w szparze międzypośladkowej. Schorzenie to dotyczy głównie osób poniżej 40 roku życia, częściej dotyka mężczyzn.
Torbiel pinoidalna to charakterystyczny guzek zlokalizowany w obrębie kości ogonowej, wypełniony ropnym płynem. Stan zapalny powoduje silny ból, obrzęk oraz zaczerwienienie tkanek. Pacjent może mieć podwyższoną temperaturę ciała. Zdarza się, że z guza sączy się wydzielina o nieprzyjemnym zapachu.
Czynnikami, które sprzyjają powstawaniu torbieli są:
- urazy skóry okolicy krzyżowo- guzicznej,
- nadmierne owłosienie,
- nadmierne pocenie się,
- nieodpowiednia higiena,
- skłonność do zapalenia mieszków włosowych,
- praca siedząca,
- zaburzenia odporności,
- choroby metaboliczne,
- cukrzyca.
Torbiel pilonidalna nie jest chorobą zagrażającą życiu ale znacznie wpływa na samopoczucie i komfort pacjenta. Powoduje ból, dyskomfort, problemy z poruszaniem się i zmianą pozycji ciała w trakcie standardowych zajęć dnia codziennego.
Nieleczona torbiel włosowa może natomiast prowadzić do powikłań i znacznie wydłużyć proces leczenia. Lekceważone schorzenie może prowadzić do zakażeń bakteryjnych czy utworzenia przetoki.
Metod leczenia jest kilka. Dobierana jest ona przez lekarza specjalistę w zależności od zaawansowania procesu zapalnego.
Jeśli stan pacjenta jest stosunkowo dobry, torbiel nie powoduje znacznego bólu i nie utrudnia normalnego poruszania się, lekarz w pierwszej kolejności decyduje o leczeniu farmakologicznym. Pacjentowi podawane są antybiotyki, a także leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Jeśli jednak ten rodzaj leczenia nie przynosi pożądanych efektów lub pacjent zgłasza się do specjalisty z bardzo uciążliwymi objawami oraz z ropniem, lekarz podejmuje decyzję o leczeniu operacyjnym. Ropień bezwzględnie wymaga nacięcia oraz opróżnienia i oczyszczenia tkanek.
Leczenie chirurgiczne we wczesnym stadium choroby polega na nacięciu torbieli oraz usunięciu ropnej wydzieliny wraz z włosami. Miejsce zabiegowe oczyszcza się aby zapobiec nawrotowi stanu zapalnego. W większości przypadków możliwe jest wykonanie zabiegu w znieczuleniu miejscowym.
Jeśli natomiast schorzenie jest w stadium zaawansowanym lekarz może podczas operacji usunąć zmianę całkowicie wraz z fragmentem zdrowej tkanki okolicy zabiegowej. Znane są różne techniki wykonania zabiegu, m. in. metoda Bascoma II czy metoda Karadakisa. Lekarz dobiera technikę wykonania operacji do konkretnego przypadku. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym.
Pacjent po zabiegu w znieczuleniu miejscowym wymaga kilkudniowej opieki w warunkach szpitalnych. Czasami po zabiegu niezbędne jest włączenie antybiotykoterapii. Przez około 14 dni po zabiegu pacjent powinien prowadzić oszczędny tryb życia i unikać wysiłku fizycznego.
Operacja żylaków
Choroby żył są jednymi z najczęściej występujących schorzeń na świecie. Według danych przekazanych przez Światową Organizację Zdrowia żylaki kończyn dolnych, które zalicza się do klinicznych objawów przewlekłej choroby żylnej, diagnozuje się u około 30% społeczeństwa.
W literaturze medycznej żylaki kończyn dolnych opisuje się jako wydłużone, poszerzone żyły o krętym przebiegu. Są widoczne oraz wyczuwalne przez skórę, tworzą strukturę przypominająca kształtem sznur. Kończyny mogą być obrzęknięte i bolesne.
Żylaki kończyn dolnych nie są jedynie problemem natury estetycznej. Przede wszystkim są schorzeniem, które wymaga podjęcia leczenia, gdyż lekceważona i nieleczona choroba żył może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.
Żylaki powstają w wyniku zwiększonego ciśnienia krwi w naczyniach żylnych, które rozpycha ich ściany. W początkowym etapie choroby, rzeczywiście żylaki powodują defekty estetyczne. Jednak z czasem nieleczone schorzenie powoduje coraz większe dolegliwości bólowe. U pacjenta może wystąpić obrzęk kończyny, mrowienie, pieczenie ale także zmiany troficzne w obrębie skóry- bolesne owrzodzenia, zmiany barwnikowe i stwardnienie tłuszczowe.
Pierwotna przyczyna powstawania żylaków nie jest na ten moment do końca poznana. Znane są natomiast czynniki, które znacznie zwiększają ryzyko choroby żylnej, tj:
- uwarunkowania genetyczne,
- występowanie schorzeń żył kończyn dolnych w rodzinie,
- płeć- kobiety chorują zdecydowanie częściej niż mężczyźni,
- praca w pozycji stojącej lub siedzącej.
- nawykowe zaparcia,
- przebyta zakrzepica żył,
- przyjmowanie doustnych leków antykoncepcyjnych.
Pacjenci, którzy zauważą u siebie niepokojące zmiany w obrębie kończyn powinni zgłosić się do lekarza specjalisty. Objawy żylaków są bardzo charakterystyczne. Są widoczne przez skórę gołym okiem, a często wyczuwalne pod palcami.
Rozpoznanie chorób żył opiera się przede wszystkim na badaniu podmiotowym i przedmiotowym, a także wykonaniu badania ultrasonograficznego Dopplera. Jest to specyficzny rodzaj aparatu USG, który poprzez barwny obraz uwidacznia wszelkie zaburzenia w przepływie krwi przez światło danego naczynia i pozwala na zdiagnozowanie niewydolności żylnej.
Leczenie żylaków kończyn dolnych może odbywać się poprzez leczenie zachowawcze, farmakologiczne lub zabiegowe. Na rynku medycznym dostępnych jest wiele preparatów farmakologicznych, które wzmacniają naczynia krwionośne. Znane są także metody uciskowe czy ostrzykiwanie żył środkiem obliterującym, zwane skleroterapią. Metody te pozwalają na leczenie niewydolności małych i średnich żył.
Metoda leczenia zawsze dobierana jest indywidualnie dla każdego pacjenta po jego dokładnym zbadaniu, zdiagnozowaniu oraz określeniu przez specjalistę stopnia zaawansowania schorzenia.
W przypadkach zaawansowanej choroby żylnej najczęściej stosowanym leczeniem jest leczenie chirurgiczne (flebektomia). Polega na usunięciu niewydolnego naczynia przy pomocy sondy, którą umieszcza się wykonując nacięcia w odpowiednim obrębie kończyny.
Jest wiele metod operacyjnego leczenia żylaków, m. in. metoda Babcocka, metoda la Piverte’a czy PIN Stripping, w której żyłę usuwa się przez tzw. inwaginację, przy pomocy cienkiej nici. Metody te różnią się od siebie sposobem usunięcia niewydolnej żyły i dobierane są indywidualnie do każdego przypadku.
Pacjent po zabiegu ma założony opatrunek oraz szwy, które zostają usunięte kilka dni po zabiegu. Lekarz może zalecić stosowanie opatrunków lub pończoch uciskowych w najbliższych kliku tygodniach po operacji. Zwykle po około 3-4 tygodniach pacjent wraca do pełnej sprawności.
